Κρίσεις Πανικού

Παράγοντες κινδύνου

Έχει αποδειχθεί επιστημονικά η αιτιολογική σχέση μεταξύ του στρες και των κρίσεων πανικού . Θεωρητικά, κάθε άτομο έχει ένα «σημείο» πέρα ​​από το οποίο το άγχος μπορεί να προκαλέσει κρίση πανικού, αλλά είναι διαφορετικό από άτομο σε άτομο.

Η ευαλωτότητα του ατόμου στο άγχος μπορεί να να προκαλέσει κρίσεις πανικού πιο εύκολα – που σημαίνει ότι ένα ήπιο επίπεδο άγχους μπορεί να προκαλέσει ευκολότερα μια κρίση πανικού . Η αυξημένη ευαλωτότητα αποδίδεται στην παρουσία γενετικών, βιολογικών ή ψυχολογικών παραγόντων κινδύνου.

Οι γενετικοί παράγοντες κινδύνου μπορούν να εντοπιστούν από την παρουσία αγχωδών διαταραχών σε συγγενείς εξ αίματος ατόμων που πάσχουν από διαταραχή πανικού, οι οποίες είναι σταθερές με την πάροδο του χρόνου.

Οι βιολογικοί παράγοντες κινδύνου αντιπροσωπεύονται από ανισορροπίες στο μεταβολισμό ορισμένων ουσιών στον εγκέφαλο, όπως η σεροτονίνη. Αυτά μπορούν να επηρεαστούν από φαρμακευτικές θεραπείες, οι οποίες αποκαθιστούν τη μεταβολική ισορροπία.

Οι ψυχολογικοί παράγοντες κινδύνου παρουσιάζονται σε σημαντικά στρεσογόνα γεγονότα του ατόμου, πρόσφατα ή παλαιότερα όπως ο θάνατος κάποιου κοντινού προσώπου, ο χωρισμός, η εγκατάλειψη, η απώλεια εργασίας κ.λπ.). Έως και το 80% των ασθενών μπορούν να αναγνωρίσουν ένα τέτοιο συμβάν σε διάστημα 6 μηνών, πριν από την έναρξη της διαταραχής πανικού.

Το συμπέρασμα είναι ότι η διαταραχή πανικού μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα με αυξημένη ευαλωτότητα, σε στρεσογόνες καταστάσεις .

Το καθημερινό άγχος μπορεί να έχει σωρευτικό αποτέλεσμα, συχνά είναι απαρατήρητο από τα  άτομα που υποφέρουν από κρίσεις πανικού. Η προσδοκία όλων είναι ότι η κρίση πανικού θα συμβεί μετά τον κύριο στρεσογόνο παράγοντα και όχι σε κάποια χρονική απόσταση (π.χ. 6 μήνες). Η συνέπεια είναι ότι τα σωματικά συμπτώματα της κρίσης πανικού, που προαναφέρθηκαν, μάλλον οδηγούν στην ιδέα ότι πρόκειται για σωματική ασθένεια και το άτομο κάνει ιατρικές έρευνες καλώντας έναν παθολόγο, έναν καρδιολόγο και δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλήγουν στο επείγοντα νοσοκομεία με κρίσεις πανικού, πεπεισμένοι ότι θα πάθουν έμφραγμα. Τουλάχιστον περνούν μήνες, μερικές φορές χρόνια μέχρι να λάβουν εξειδικευμένη βοήθεια, από ψυχίατρο ή επαγγελματία ψυχικής υγείας, στα εν λόγω άτομα. Όταν περάσει αρκετός χρόνος και η διαταραχή πανικού δεν υποχωρεί, μπορεί να εμφανιστεί μια σχετική διαταραχή που είναι η αγοραφοβία. Πιο συγκεκριμένα, ο φόβος της εξόδου τους ατόμου σε ανοιχτούς χώρους, την χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, αποφυγή αγορών σε μεγάλα και πολυσύχναστα καταστήματα από φόβο μήπως επανέλθουν αυτά τα συμπτώματα κλπ